Ik was erbij...
Ik was erbij toen mijn bomma haar laatste adem liet.
Ze heeft op mij gewacht.
Gewacht tot ik terug bij haar was na mijn verjaardagsfeest.
Ja, op mijn verjaardag kroop ik nog bij haar en nestelde mij in haar bed.
Ook al leek ze te slapen, toch ben ik er van overtuigd dat ze mij nog hoorde. Ik vertelde haar mijn leukste herinneringen. Momenten die ik zal blijven koesteren.
Moet je zeker ook doen. Tijdens de laatste fase van iemands leven, blijft het gehoor aanwezig. Geef elkaar even de tijd om alleen te zijn met de geliefde en koester het moment.
Bomma was niet alleen.
Wanneer ze het leven losliet, sprak ik haar liefdevol toe.
Wat ben ik blij om dat intens moment met haar te hebben gedeeld. Ik haal m’n hart op wanneer ik hier aan denk.
We hebben soms zoveel schrik van dat moment. Al kan ik jullie op het hart drukken, dat in dat ogenblik, zoveel warmte en dankbaarheid zit, dat je hart overloopt van liefde.
Eens je de schrik lost, komt er ruimte om te genieten, ook al hangt er een sluier verdriet omheen.
Met Karo Koestert wil ik samen met jullie (terug) stilstaan bij het leven van jullie geliefde.
We nemen geen afscheid, maar vieren het leven en dat mag ook een fijn moment zijn, eentje om te koesteren. Een herinnering waar jullie later aan kunnen terugdenken, met een glimlach op ons gezicht.
En daar wil ik me voor inzetten.
We zijn het niet gewend om te spreken over de dood. Echter is het de enige zekerheid die we in het leven hebben.
Praat erover en luister naar elkaar. Weet jij al wat jijzelf verkiest?
Sta jij in de positie waarbij jouw vaarwel zelf graag wil vormgeven? Samen bekijken we hoe jij het ziet.
Uiteindelijk willen we toch allemaal ons leven zelf bepalen, dus ook op welke manier we gedag zeggen.
